मिनिमलिझमच्या रस्त्यावरचा प्रवास..

मिनिमलिझमच्या रस्त्यावरचा प्रवास हा न संपणारा आहे. कॉलम लिहित असताना आणि नंतरही कमीत कमी खरेदी, घरात अडगळ न साचू देणे याची काळजी घेणे या गोष्टी शक्य तितक्या कटाक्षाने पाळत असूनही दर काही महिन्यांनी घरात टाकून देण्यासारख्या पण न टाकलेल्या वस्तुंचा साठा होतच रहातो हे चमत्कारापेक्षा कमी नसते. यामागचे मुख्य कारण आपल्याला खरेदी टाळता येतच नाही, घरी मुलं, इतर माणसं असतात त्यांनाही खरेदी करायला आवडत असते. घरातल्या जुन्या वस्तु निरुपयोगी, निकामी होतात त्या तात्काळ टाकून दिल्या जात नाहीत. कधी कधी त्या वस्तुंबद्दल निर्माण झालेली ओढ, सवय किंवा या दुरुस्त करुन वापरु शकू याची खात्री, अनेकदा टाकून द्यायचा निव्वळ कंटाळा.

आता यावर उपाय काय? तर माझी मैत्रीण आरती रानडे आणि मी अशा दोघींनी मिळून रोज कमीतकमी तीन अनावश्यक वस्तू टाकून द्यायच्या असं ठरवलं आहे. रोजच्या रोज त्याचे फोटोही एकमेकींना पाठवायचे म्हणजे निदान त्यामुळे नियमितता राहिल.

इथेही त्याबद्दल मी रोज लिहित राहिनच. तुम्हाला कोणाला यामधे सामिल व्हायचे असेल तर जरुर व्हा. फोटो मात्र काढा तुम्ही टाकून दिलेल्या वस्तुंचे.
आणि त्याबद्दल लिहाही.

मिनिमलिझमच्या वाटेवरचा कारवां वाढता राहूदे.